De kracht van het onderbewustzijn: twee snelle voorbeelden uit het ziekenhuis

Gisteren heeft mijn vader een ongeluk gehad. We gingen naar het ziekenhuis om hem te zien.

Terwijl we zaten te wachten, kwam er iemand (een andere spoedpatiënt) naar ons toe. Hij zei dat we de hoop moesten opgeven om op tijd gezien te worden. Hij zei zou hij waarschijnlijk een been verliezenals gevolg van een wond die zo snel mogelijk geopereerd moest worden. Dit alles terwijl hij een zak tabak in zijn linkerhand hield.

We grepen een beetje in voor hem, mogelijk werd hij sneller gezien. Later, toen we weggingen, zagen we hem buiten zitten. Ik geloof dat hij naar buiten ging om te roken, hoewel ik daar niet zeker van kan zijn.

Roken zorgt ervoor dat de bloedvaten vernauwen en de bloedtoevoer naar de weefsels verslechtert. En dat is het laatste wat je wilt als je bang bent van het verliezen van een been. Blijkbaar kon deze persoon zelfs in zo'n noodsituatie nog niet stoppen met roken.

Of - er was een aangeleerde reflex (geprogrammeerd in zijn onderbewustzijn!) - van roken als zijn gereedschap om het zenuwstelsel te reguleren.

De vergelijking, in dit geval zou eenvoudig zijn: "als je overstuur bent, rook je een sigaret om te kalmeren". Zelfs als het roken van de sigaret datgene is wat de oorzaak is van het van streek zijn (de dreiging om een been te verliezen neemt toe met roken! Of werd mogelijk veroorzaakt door roken).

"Het bewuste kan het onderbewuste niet voor langere tijd overmeesteren."

Thais Gibson

Ondertussen kregen mijn moeder en ik mijn vader te zien. Hij had een auto-ongeluk gehad - een andere bestuurder was zijdelings tegen zijn auto gebotst. De airbags hadden zijn nek en hersenen beschermd. Zijn enige probleem was zijn linkerhand - waarschijnlijk waren er wat bloedvaten in gescheurd, wat tot een bloeduitstorting had geleid. Hij zei dat hij ook moeite had om zijn linkerhand volledig te bewegen - het was pijnlijk.

De dokter in het ziekenhuis adviseerde mijn vader te blijven. Ze zouden de volgende dag een CT-scan van zijn hand maken en hem controleren op compartimentsyndroom, een ernstige complicatie van zijn aandoening. De dokter adviseerde hem dat er een risico bestond - een klein risico, maar een risico - om zijn hele hand te verliezen.

Ik raadde hem aan te blijven, en stelde dat een beetje ongemak voor wat extra veiligheid zou zorgen. Ik zei dat als ik het was, ik vannacht zou blijven. Vanuit mijn gezichtspunt zou het laten maken van de CT-scan de volgende dag een handige manier zijn om aanvullende diagnostiek te doen, en om er zeker van te zijn dat er geen noodzaak was om de hand te opereren. Ik voerde aan dat de hand een belangrijk instrument is, en dat er dus geen onnodige risico's mee genomen moeten worden. Ik betoogde dat we enige tijd nodig zouden hebben om van ons huis naar het ziekenhuis te komen, en dat de verbindingen met het openbaar vervoer 's nachts slecht zouden zijn. Ook wist iedereen dat het nogal wat tijd kost om 's nachts door een dokter te worden gezien, zelfs op een spoedafdeling!

Mijn vader nam eindelijk de beslissing om naar huis te gaanomdat hij de noodbedden niet wilde bezetten die andere patiënten nodig zouden hebben. Ik wist uit ervaring dat het geen zin had met hem in discussie te gaan, als hij al een besluit had genomen.

Of had hij dat? Ik denk dat het niet zijn rationele verstand was dat de beslissing nam op dit punt. Ik heb het gevoel dat onbewuste angsten hem ertoe dreven - hij heeft een ziekenhuisfobie, negatieve associaties ermee - omdat zijn vader (mijn grootvader) ook een afkeer van ziekenhuizen had.

Deze diffuse angst is wat hem waarschijnlijk dreef om een risico te nemen. Om een vrijlatingsformulier te tekenen, "tegen de aanbeveling van de dokter in".

Dat is de kracht van het onderbewustzijn. Het drijft ons tot zelfvernietigend gedrag, als dat zo geprogrammeerd is. Misschien zal ik in de toekomst schrijven over uitstelgedrag, een zelfvernietigend gedrag dat ik aan het oplossen ben in mezelf.

Foto door Arun Anoop op Unsplash