De vrouw en de hond

Mijn vader en ik ontmoetten een vrouwelijke klant op het plaatselijke postkantoor, toen we nog in München woonden.

Ze had een hond bij zich, en was de hond aan het uitschelden. Ik weet nog dat hij wegdook van de pijn en opkeek met z'n droevige hondenogen.

Het was een Duitse herder. Misschien had het een fout gemaakt, het had niet precies gedaan wat de vrouw wilde.

Mijn vader vroeg haar: "Waarom behandel je de hond zo?"

Ze zei (zelf met pijn): "30 jaar lang heeft mijn baas me uitgescholden. Nu moet de hond luisteren en doen wat ik wil."

Dit verhaaltje bleef in mijn hoofd hangen, en kwam vandaag weer boven. Het herinnert me eraan dat het slecht en hard behandelen van andere mensen zijn weerslag heeft op andere levende wezens.

Het is als een steen die in een vijver wordt geworpen en cirkels trekt (die een beetje afvlakken, maar veel verder gaan dan het oorspronkelijke inslaggebied van de steen).

Vooral bij gevoelige mensen, zoals deze vrouw, zullen ze slecht gedrag in hun hart sluiten.

Nog iets over dit verhaal:

De vrouw zei "30 jaar". Ze opgescheept met deze slechte baas, die haar mishandelde - ze liet dit 30 jaar doorgaan, in plaats van uit de situatie te stappen en een nieuwe baan te zoeken.

De enige manier waarop pestkoppen kunnen pesten is als je ze hun gang laat gaan, als je komt opdagen.

Op de vrijheid, vrijheid die we onszelf gunnen.

Vrijheid om weg te lopen van wat ons kwetst.