Grenzen in Relaties

Relaties bestaan niet voor niets. Ze zijn een vorm van wederzijdse steun, om samen de stormen van het leven beter te kunnen doorstaan.

Als zodanig moeten zij voldoen aan de behoeften van de individuen in de relatie - ze moeten beter aan de behoeften voldoendan elk individu in de relatie in staat zou zijn om ze zelf te ontmoeten op hun eigen!

We moeten dit in gedachten houden wanneer relaties mislukken / uit elkaar gaan: dit betekent dat behoeften niet werden vervuld! (Natuurlijk gebeurt hetzelfde wanneer mensen vreemdgaan - ze zoeken naar bevrediging van hun behoeften, b.v. aan aandacht, speciaal zijn, enz. die niet vervuld worden in de primaire relatie).

De grootste tragedie is, wanneer deze scheidingen vermeden hadden kunnen worden door betere communicatie.

Door grenzen te stellen.

Grenzen stellen: dit is communicatie over wat je nodig hebt, en wat je niet nodig hebt. Wat jou schaadt, wat jou ten goede komt. Wat je verwacht. Wat je nodig hebt om je gelukkig te voelen in een relatie.

Zo belangrijk om dit te communiceren! Zo moeilijk soms, lijkt het.

Het kan zijn dat we uit vroegere situaties hebben opgepikt dat grenzen stellen niet gewenst was - omdat de mensen aan wie we die grenzen probeerden te stellen, voelden dat hun behoeften werden bedreigd, en daarnaar handelden (door ons te klemmen bij het stellen van grenzen, in plaats van te beseffen dat ze gaan voor een no-win situatie).

Grenzen opgeven is een zeer ondoeltreffend ding om te doen.

Te veel vergeven leidt tot wrok, en stijgende verwachtingen van de ander.

Sterker nog, ik werk op dit moment aan bindingsangst (specifiek voor vrouwen), en ik zie dat mijn angst om grenzen te stellen aan vrouwen (en hen daardoor te kwetsen - mezelf op deze manier in gevaar te brengen) me juist BUITEN relaties houdt.

("Fuck dat, zolang ik geen grenzen kan stellen, ga ik niet in een relatie.")

Maar dit is een probleem dat ik zelf creëer door deze grenzen in de eerste plaats niet te stellen. Door niet te accepteren dat ze gesteld MOETEN worden, om een gezonde relatie te hebben.

Ik heb het juiste idee over het niet willen hebben van ongezonde, grenzeloze relaties. Maar ik geef deze vrouwen niet eens een kans om mijn grenzen te respecteren. Ik loop gewoon van ze weg, ervan uitgaande dat elke vrouw mijn grenzen zal respecteren (en dat ik daar niets aan kan doen).

Wat zijn jouw gedachten hierover, lieve lezer? Denk je dat elke vrouw eerlijke grenzen zal negeren? Denkt u dat degenen die dat doen, herhaaldelijk, kunnen opdagen voor de relatie op de manier waarop het van hen verlangt?